Παρόλο που η ηπατίτιδα C αφορά 167.000 ασθενείς στη χώρα μας και ενώ καταγράφονται κάθε χρόνο 35.000 νέες λοιμώξεις, δύο χρόνια μετά την έλευση των νέων θεραπειών στην Ελλάδα λιγότεροι από 1.000 ασθενείς ετησίως, ξεκινούν θεραπεία με αυτές. Με στόχο την πρόσβαση ολοένα και περισσότερων ασθενών στις νέες θεραπείες, ιδίως δε των ασθενών με συννοσηρότητες, όπως η θαλασσαιμία και η δρεπανοκυτταρική νόσος, η αιμορροφιλία και ο HIV, οι οποίοι έχουν συχνά αντένδειξη στη χορήγηση ιντερφερόνης-άλφα και/ή ριμπαβιρίνης, με αποτέλεσμα να μένουν χωρίς καμία θεραπευτική επιλογή, η ομάδα εργασίας εμπειρογνωμόνων Hepaction επισημαίνει ως επιτακτική τη διεύρυνση των κριτηρίων για την πρόσβαση των ασθενών στις νέες θεραπείες.
Παρά τις επαναλαμβανόμενες «ηχηρές» δεσμεύσεις του Υπουργού Υγείας, κ. Ξανθού, για την ολοκλήρωση της διαδικασίας διαπραγμάτευσης με τις φαρμακευτικές εταιρίες με σκοπό τη μείωση των τιμών και τη διεύρυνση των κριτήριων πρόσβασης των φαρμάκων για την αντιμετώπιση της ηπατίτιδας C, ώστε να συμπεριλάβει τους ασθενείς με στάδιο ίνωσης F2, ασθενείς με συνοδά νοσήματα και σε όσους παρουσιάζουν αντένδειξη στα παλαιότερα θεραπευτικά σχήματα, τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ και δυόμισι περίπου χρόνια. Έτσι, πρόσβαση στις καινούργιες θεραπείες έχουν σήμερα μόνο οι ασθενείς σταδίου ίνωσης F4 (κίρρωση) και ασθενείς σταδίου ίνωσης F3, οι οποίοι έχουν ήδη λάβει παλιότερα θεραπευτικά σχήματα και έχουν αποτύχει.
Με τη διεύρυνση των κριτηρίων, θα μπορούσαμε να επιτύχουμε έως και εξάλειψη της ηπατίτιδας C, επεσήμανε, ο καθηγητής Παθολογίας - Γαστρεντερολογίας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, διευθυντής Πανεπιστημιακής Γαστρεντερολογικής Κλινικής Γ.Ν.Α. "Λαϊκό", κ. Γεώργιος Παπαθεοδωρίδης. «Οι εξελίξεις στην αντιμετώπιση της Ηπατίτιδας C την τελευταία διετία είναι εντυπωσιακές, αφού μπορούμε πλέον να εκριζώσουμε αυτή τη χρόνια ιογενή λοίμωξη με βραχύχρονες, εύκολες και ασφαλείς θεραπείες σχεδόν σε όλους τους ασθενείς. Γι΄ αυτό, απαιτούνται συντονισμένες προσπάθειες ώστε αυτές οι εκπληκτικές θεραπείες να δοθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερους ασθενείς ώστε να μπορέσουμε σταδιακά να επιτύχουμε εξάλειψη της λοίμωξης και των δυσμενών συνεπειών της. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο συναντά δυσκολίες, για λόγους κόστους και αδυναμίας της ελληνικής πολιτείας να διαχειριστεί το πρόβλημα», σημείωσε ο καθηγητής.
«Μετά την έκθεση στον ιό, λίγοι ασθενείς θα τον καταπολεμήσουν. Το 70-80% εξ αυτών θα παραμείνουν σε χρόνια φλεγμονή και το 30% θα εμφανίσει κίρρωση του ήπατος. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι δύσκολα- κάποιοι ασθενείς θα εμφανίσουν καρκίνο του ήπατος και αν δεν μεταμοσχευθούν έγκαιρα, θα πεθάνουν», σημείωσε ο καθηγητής Παθολογίας - Ηπατολογίας ΕΚΠΑ, Β’ Παθολογική Κλινική, Γενικό Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, μέλος της Hepaction, κ. Ιωάννης Κοσκίνας. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι «η ηπατίτιδα είναι σήμερα η μόνη χρόνια ιογενής νόσος που έχει θεραπεία, με μια βραχείας διάρκειας, απλή θεραπεία από το στόμα και χωρίς παρενέργειες. Στόχος όλων μας είναι η θεραπεία όλων των ασθενών. Η θεραπεία όλων, ανεξαρτήτως ίνωσης, σε όσο το δυνατόν πιο σύντομο διάστημα».
Επίσης, οι ειδικοί σημείωσαν ότι δίνοντας θεραπεία για την HCV λοίμωξη, μειώνεται σημαντικά η θνητότητα από ηπατοκυτταρικό καρκίνο, αλλά και από άλλα προβλήματα όπως ο διαβήτης, τα καρδιαγγειακά νοσήματα και τα συμβάματα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα.
Η κ. Ιωάννα Μυρίλλα, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία επισήμανε ότι στην Ελλάδα ζουν περίπου 5.000 άτομα με θαλασσαιμία (Μεσογειακή Αναιμία) και Δρεπανοκυτταρική Νόσο (Δρεπανοκυτταρική και Μικροδρεπανοκυτταρική Αναιμία) και εξ’ αυτών περίπου 2.500 είναι τακτικά μεταγγιζόμενοι σημειώνοντας ότι «περίπου το 50% μολύνθηκε μέσω του αίματος με Ηπατίτιδα C σε νεαρή ηλικία». Η κ. Μυρίλλα ανέφερε ότι η ο μοριακός έλεγχος του αίματος, ενώ προβλεπόταν με ευρωπαΊκή οδηγία του 1998, άρχισε τελικά να εφαρμόζεται στη χώρα μας το 2008, υπήρξε δηλαδή μια εγκληματική καθυστέρηση 10 ετών. «Οι περισσότεροι μεταγγιζόμενοι ασθενείς έχουμε κολλήσει από μικρή ηλικία και ο ιός δρα στο σώμ μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έτσι, έχουμε 100 θανάτους από ηπατοκυτταρικό καρκίνο τα τελευταία 5 χρόνια».
Αναφερόμενος στα πολυμεταγγιζόμενα άτομα με θαλασσαιμία και δρεπανοκυτταρική νόσο ο κ. Κοσκίνας τόνισε ότι «η ανάγκη χορήγησης των νέων αντιϊκών φαρμάκων είναι απόλυτα επιβεβλημένη, τόσο λόγω συννοσηρότητας και αυξημένου κινδύνου ανάπτυξης καρκίνου του ήπατος, όσο και ως πράξη κοινωνικής ευαισθησίας και αποκατάστασης δικαίου για την «ιατρογενή» αιτία έκθεσης και μόλυνσης των ατόμων αυτών από τον ιό». Σημειώνεται ότι από το 2008, που άρχισε να εφαρμόζεται ο μοριακός έλεγχος στη χώρα μας δεν έχουμε καμία νέα μόλυνση σε μεταγγιζόμενα άτομα. Σχετικά με τα φάμακα για την ηπατίτιδα, η κ. Μυρίλλα τόνισε: «Τα νέα αντιϊκά φάρμακα δεν έχουν παρενέργειες και έχουν σημαντικότατα ποσοστά επιτυχίας και εκρίζωσης της νόσου».
Ο κ. Μάριος Ατζέμης, μέλος του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή» τόνισε ότι η Πολιτεία οφείλει να ακολουθήσει τις διεθνείς και τις ευρωπαϊκές κατευθυντήριες οδηγίες και να παρέχει πρόσβαση στις νέες θεραπείες σε όλους τους ασθενείς που ζουν με συλλοίμωξη HIV και Ηπατίτιδας C, και όχι μόνο σ’ αυτούς που φτάνουν στο στάδιο κίρρωσης καθώς, όπως τόνισε «οι άνθρωποι με HIV και Ηπατίτιδα C φτάνουν ταχύτερα στο στάδιο της κίρρωσης και γι’ αυτό άλλωστε οι κατευθυντήριες οδηγίες επιμένουν στη σημασία της πρόσβασης στις νέες θεραπείες». «Δεν υπάρχει τίποτα πιο ματαιωτικό από το να συναντάω ανθρώπους που να προσπαθούν να για μια πιο αξιοπρεπή και πιο ποιοτική ζωή και να τους αρνούνται την πρόσβαση στις νέες θεραπείες. Φτάνει στα αυτιά μου ότι ο χρήστης δεν αξίζει να πάρει θεραπεία γιατί μπορεί να επαναμολυνθεί», σημείωσε και τόνισε ότι οποιαδήποτε θεραπεία στοιχίζει τελικά λιγότερο από το να αφήσεις ομάδες, όπως οι χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών ουσιών χωρίς θεραπεία. Eίναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι η Πολιτεία αρνείται τη θεραπεία ακόμη και σε άτομα που κάνουν προσπάθειες απεξάρτησης. Το 2014 το ποσοστό HCV στους χρήστες που απευθύνθηκαν στα προγράμματα απεξάρτησης και υποκατάστασης κυμάνθηκε από 67 έως 74%.
