Η ιστορία του δεν είναι απλά συγκινητική. Η αλήθεια της την κάνει πιο συναρπαστική, πιο ειλικρινή και άρα πιο σπουδαία. «Είμαι διαβητικός από τα 18 μου. Ο οργανισμός μου υπέστη ένα τεράστιο σοκ, έπεσα και μετά έμαθα ότι είχα διαβήτη». Η δήλωση του Βασίλη Τσιατσάμη δεν γίνεται για να τονίσει κάτι, ούτε για να προκαλέσει συγκίνηση. Δεν τον νοιάζει. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Ο Βασίλης είναι αρχηγός στην ομάδα «Τρέχουμε για τον Διαβήτη» που στόχο έχει να δώσει αυτοπεποίθηση στα άτομα με διαβήτη και να ευαισθητοποιήσει σχετικά την κοινωνία. Παράλληλα, θέλει να περάσει το μήνυμα της ίδιας της αξίας της συμμετοχής σε αγώνες δρόμου. «Να είμαστε καλά για να τρέχουμε – Τρέχουμε για να είμαστε καλά» συνηθίζει να λέει τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι δρομείς της ομάδας.
Ο αθλητισμός δεν είναι terra incognita για τον Βασίλη. Μικρός ασχολούνταν με το τζούντο. Έκανε πρωταθλητισμό. Η ανακάλυψη του διαβήτη στον οργανισμό του τον έκανε να κάνει πίσω. Όμως, μετά από παροτρύνσεις ασχολήθηκε με το τρέξιμο. Και μάλιστα, συμμετείχε – και έκτοτε συμμετέχει ανελλιπώς- στο Μαραθώνιο.
Μέχρι πρόσφατα μάλιστα, για να νοιώθει σιγουριά κατά τη διάρκεια του αγώνα, αναγκαζόταν να διακόψει το τρέξιμο για να μετρήσει τα επίπεδα σακχάρου του, χρησιμοποιώντας στυλό τρυπήματος, σκαρφιστήρες και ταινίες γλυκόζης.
Πλέον η τεχνολογία έχει λύσει αυτό το πρόβλημα και ο Βασίλης αγωνίζεται με περισσότερη ασφάλεια, σημειώνοντας μάλιστα και καλύτερους χρόνους. «Χρησιμοποιώ έναν αισθητήρα που μου επιτρέπει με μια σάρωση, χωρίς τρυπήματα στα δάκτυλα να μετρώ τα σάκχαρά μου» λέει ο ίδιος, παραπέμποντας στο σύστημα παρακολούθησης γλυκόζης FreeStyle Libre με τεχνολογία flash της φαρμακευτικής εταιρείας Abbott, που ήδη κυκλοφορεί στην αγορά. Η τεχνολογία πλέον είναι ο καλύτερος σύμμαχος κάθε ατόμου με διαβήτη, δίνοντας του περισσότερη ελευθερία στην καθημερινότητά του.
«Πέρα από το σωματικό όφελος, το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να εξωτερικεύουν το πρόβλημά τους. Υπάρχει ένα ταμπού στην Ελλάδα με καταστάσεις όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης και ο κόσμος αποφέυγει να μιλάει ανοικτά για αυτές. Ήξερα ανθρώπους χρόνια, που όταν έμαθαν για την ομάδα, επικοινώνησαν μαζί μου και μου αποκάλυψαν ότι κι αυτοί έχουν διαβήτη. Είναι απελευθερωτικό να μιλάς και ο Μαραθώνιος είναι ένα βήμα έκφρασης για μας. Αλληλεπιδράς με την κοινωνία. Είναι ένα μάθημα για τον εαυτό σου και την κοινωνία, ότι μπορείς με λίγη προσοχή και αυτοέλεγχο να κάνεις τα πάντα», τονίζει ο Βασίλης.
Με αυτή την σκέψη, δημιουργήθηκε η ομάδα «Τρέχουμε για τον Διαβήτη», που αν και ξεκίνησε εντελώς ερασιτεχνικά, εντούτοις στην πορεία υιοθέτησε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχει ένα δρομικό κίνημα. Μέσω των social media απέκτησε κοινό και η ομάδα άρχισε να αποκτά αναγνωρισιμότητα.
«Η ομάδα μας αποτέλεσε τον καταλύτη ώστε άνθρωποι που έχουν σακχαρώδη διαβήτη να εξωτερικεύσουν το πρόβλημά τους και να μιλήσουν γι’ αυτό. Ο διαβήτης δεν πρέπει να είναι ταμπού και με τη στάση του ο καθένας μπορεί να βοηθήσει κάποιον που είναι στην ίδια θέση».
Έτσι έγινε και φέτος, στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Στις παράλληλες δράσεις της Κυριακής 13 Νοεμβρίου, στα 5 και στα 10 χιλιόμετρα έτρεξαν συνολικά 30 άτομα με την κίτρινη φωσφοριζέ μπλούζα της αγωνιστικής ομάδας του FreeStyle Libre που έγραφε «Τρέχουμε για τον διαβήτη».
Όλοι τους έχουν κάποια σχέση με τον σακχαρώδη διαβήτη και είναι συμφιλιωμένοι με την κατάστασή τους. Ο φετινός Μαραθώνιος της Αθήνας ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έτρεξαν «απελευθερωμένοι». Το σύστημα FreeStyle Libre, σηματοδοτεί μια νέα εποχή ελευθερίας στη διαχείριση του διαβήτη, καθώς απαλλάσσει από την ταλαιπωρία του καθημερινού τρυπήματος στα δάκτυλα και αλλάζει δραστικά την ποιότητα ζωής όσων παρακολουθούν συστηματικά το σάκχαρό τους.
Η συμμετοχή τους στον Μαραθώνιο της Αθήνας προσφέρει μια τεράστια υπηρεσία στην κοινωνία: γκρεμίζει στερεότυπα και προκαταλήψεις και διαμορφώνει την αφήγηση απαλλαγμένη από αδυναμίες, απαγορεύσεις και αποκλεισμούς ώστε να υφίσταται η έννοια της συνύπαρξης. «Όταν μπαίνεις στο Στάδιο σε πιάνει κυριολεκτικά ανατριχίλα. Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μπορείς να το κάνεις είναι μια συγκλονιστική εμπειρία», λέει ο Βασίλης.
Και τελικά, για κάθε όριο που σπάει, για κάθε ταμπού που καταρρίπτεται, γίνεται ένα σημαντικό κοινωνικό βήμα. Ένα βήμα μπροστά για κάποιους και μετά για όλους.
